ไม่ต้องหวานเหมือนแรกเริ่ม....แต่ขอให้เป็นเหมือนเดิมตลอดไป

มีทฤษฏีของความรักข้อหนึ่ง...
เขาบอกเอาไว้ว่า "ผู้ชายจะรักผู้หญิงจากร้อยมาถึงศูนย์"
ขณะที่ "ผู้หญิงจะรักผู้ชายจากศูนย์ถึงร้อย"
...นั่นเป็นทฤษฏี "รักในแนวดิ่ง"

อธิบายได้ว่า...ผู้ชายมักจะมอบหัวใจและทุ่มเทให้กับความรักอย่างเต็มที่ในช่วงแรกเท่านั้น หากเมื่อวันเวลาผ่านไป ความรัก (โดยเฉพาะการแสดงออก)กลับลดน้อยถอยลงเรื่อยๆ กระทั่งมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า(หรือบางที...แม้แต่กล้องจุลทรรศน์ส่องมองแล้วก็ยังไม่อาจเห็น)ตรงกันข้ามกับผู้หญิง...ที่มักจะค่อยๆมอบหัวใจและทุ่มเทให้กับความรักในระดับบันไดเลื่อนขาขึ้น คือจะค่อยๆมากขึ้น...และมากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งสบตาก็รู้ไปถึงความในใจ(หรือบางที...แค่คุยโทรศัพท์กัน ไม่ได้เห็นหน้ากันก็ยังสัมผัสได้ถึงความห่วงใยทางน้ำเสียง)

ทฤษฏีข้อนี้ไม่เคยได้รับการพิสูจน์อย่างจริงจังในทางวิชาการ แต่ในทาง "ความเชื่อ" นั้น...เรา...โดยเฉพาะผู้หญิงส่วนใหญ่นั้นเชื่อว่า "จริง" แต่สำหรับฉันนั้น...ฉันยึดเอาทฤษฏี "รักในแนวระนาบ" เป็นที่ตั้งในหัวใจ รักแบบไม่ต้องแสร้งหวาน รักแบบไม่ต้องพยายามเอาใจ รักแบบเป็นปกติที่ห่วงใยแล้วเอาใจใส่ และรักเหมือน "เพื่อน...ที่จะจับมือกัน ไว้ไปจนสุดปลายทางของชีวิต"

เพื่อนของฉันบางคน เคยถามอย่างไม่เข้าใจในแนวคิดของฉัน เธอสงสัยว่า "รักในแนวระนาบ" จะให้ความสดชื่นกับหัวใจได้อย่างไร ในเมื่อมันราบเรียบ สม่ำเสมอไม่มีอะไรหวือหวา ไม่มีอะไรเซอร์ไพรส์ซึ่งความรักแบบนี้ไม่น่าตอบโจทย์ให้กับหัวใจของผู้หญิงได้